To Hell and back to Heaven

Vandaag is het donderdag en we hadden nu toch wel wat energie en internet probleempjes dus vandaag het verslag van gisteren. We zitten nu 3 uur in de bus dus ik heb even de tijd.

De titel van het verslag zegt het wel. Tick kwam ons vanochtend ophalen met de opmerking dat we nu wel naar "Hellfire pass" konden. "Hellfire pass" dankt zijn naam aan de verlichting die men toen gebruikte (dikke bamboe buis van ongeveer 40 cm met een twee kanten een soort lont) en die door de twee bergkanten lange spookachtige schaduwen maakte, naast de gruwelijke gebeurtenissen die zich er afspeelde (kijk ook eens naar de film "the Railwayman"). 

Dit gedeelte is terug gevonden in de jaren tachtig. Daar heeft men het spoor weggehaald en sommige dwarsbalken laten liggen.  

Alles was op zich al indrukwekkend, zeker omdat je het verhaal en de beelden kent. Maar dan komt de genade klap. Als we een bocht om gaan zien we een schouwspel van vlaggen (kleintjes) in de muur geprikt. Veel Australische vlaggen vooral. Maar ook Engelse. Dan zien we ook ineens, eigenlijk direct erbij, een soort Tempel van foto's van soldaten. Jonge jongens, sommige niet ouder dan 18 jaar. Foto's met uitgemergelde mannen met lege ogen. Het zijn niet meer dan een stuk of 8 foto's maar het is alles zeggend. Dre en ik hebben de tranen in de ogen staan en we zijn zwaar emotioneel. Maar het is nog niet over, op een plek zien we ineens een paar dingen. Eerst zien we, daar in de muur geprikt, een kleine Nederlandse vlag. Dat doet we wat met je. Maar daar vlak naast, onder een plakaat een label van iemand die het heeft overleefd en ... terug is gekomen. Slik!

Aan het einde van Hellfire pass is een memorial opgezet. Met daar aan de zijkanten als eerbetoon en een soort bewakers van de omgeving de vier vlaggen van de nationaliteiten van gevangenen die hier waren: Amerikaanse vlag, de Engelse vlag, de Australische vlag en ... de Nederlandse vlag. Weer hakt dat er hard in. Het is zo bizar dat je weet dat er in zo'n mooie omgeving zoveel is gebeurd.

We gaan terug, nu via een trap van 1 miljoen traptreden, tenminste zo voelt het iig. Uiteindelijk komen we bij de bus. De bus brengt ons bij de zo beruchte Birma spoorweg. 

Aangekomen lopen we zelfs een stuk over de spoorweg die op deze plek tegen een rotswand is gemaakt. Het brug gedeelte op deze plek is helemaal origineel. Het gedeelte op het vaste land is op veel plekken vervangen maar de indrukken zijn er niet minder om. Veel toeristen lijken niet te beseffen wat er zich hier heeft afgespeeld en vooral jonge meiden staan te flaneren op de foto's al dan niet met een "duck face". Redelijk respectloos als je het mij vraag. Maar ja, we gaan verder. Tick vraagt ons naar boven te kijken terwijl we op het brug gedeelte staan en hij laat zien waar in de oorlog dynamiet geplaatst is in de rotswanden. 

Tijd voor wat luchtigs, koffie! Koffie en een ijsje voor onze knullen. Lekker dat gaat er goed in en dat geeft de geest weer een boost. De trein komt kort daarna en qe gaan nu echt een (korte) tocht maken over de zo beruchte Birma Spoorweg. De trein zit redelijk vol met toeristen die op hun beurt weer allemaal uit het raam hangen om te filmen of foto's te maken. Je hoort Duits, Vlaams en Nederlands in de trein. En wij zitten in de laatsten wagon, tip van Tick: of de eerste of de laatste wagon.

Op zich is het bijzondere wel voorbij zodra je door het rotswand gedeelte bent, hetgeen nog origineel is. Maar het besef van de Birma lijn blijft als een soort bouwlamp in je hoofd actief. Het is zo tegenstrijdig want de omgeving is zo mooi en vredig. Prachtige groene heuveltoppen,  Birma spoorweg, prachtige groene gewassen, Birma spoorweg, cacao en cassave bomen, Birma spoorweg, ananas en mango bomen, Birma spoorweg, een prachtig resort naast de Birma spoorweg. Het doet echt wat met je, tenminste met ons iig wel.

Tijd om uit te stappen en 40 minuten met de bus te reizen. Nu naar iets moois. Nee eigenlijk iets paradijselijks. Een zevental watervallen die aan elkaar gelinkt zijn. Daarom is de eerste vanaf de parkeerplaats het meest dichtbij en "niveau 7" nog eens 1,3 kilometer verder dan nummer 1. 

Maar eerst nog even omkleden op het toilet en daarna de verplichte reddingsvesten huren. Dan, ondanks dat het maar 300 meter verder is, een stevig stukje lopen, omhoog en de weg is niet helemaal "wandelaars vriendelijk ". 

Maar zodra we aankomen, oh wat is dat mooi. Schitterend is een beter woord of misschien "Paradijselijk", nou prachtig gewoon. Maar wat zit er nou in het water? Als we eventjes kijken zien we daar vissen, heel veel vissen aan de oppervlakte. Volgens Tick zijn die vissen vooral geïnteresseerd in je dode huidcellen. Shit, zie je wel, Piranha's! No, no Jacob, no Piranha's. Op een één of andere manier is de naam Sander te lastig, dus maakt hij van mijn tweede naam Jacobus maar gewoon: Jacob. Prima vriend!

Het niveaus waar we ons in het water gaan begeven is niveau 2. En na veel geklauter en bijna-op-je-plaat gaan liggen we in het best wel frisse water. Heerlijk en wat is het hier mooi. Een geweldig waterval, fris water en vele schitterende planten en bomen. Pelle en Andrea vinden een opening in de waterval, misschien ligt er wel een schat van Captain Jack Sparrow. Maar nee, gewoon een mooie kleine ruimte met omlaag hangend groen. Zo mooi dat je gelijk bedenkt hoe je mogelijk je eigen badkamer zo ook kan inrichten. 

Dan wordt het tijd om naar het volgende niveau te gaan, niveau 3, Tick s favoriete waterval. En deze is ook weer prachtig. Maar wow, wel een flink stuk k-k-kouder. Logisch blijkt later, want er is bijna geen zonlicht. Ook hier zijn weer visjes in overvloed en ik ben blij als ik al mijn vingers en tenen weer terug zie als ik eenmaal weer aan de kant gekomen ben. "Dode huidcellen " ja vast wel, waarom zijn er dan een aantal van die vissen zo groot? 

Tick vraagt of we naar niveau 4 willen, Max en Pelle willen graag maar wij blijven even zitten. Tick neemt de jongens mee naar niveau 4 (en later blijkt ook niveau 5). Ondertussen zitten als twee theezakjes uit te lekken aan de kant. Ondertussen zijn we lekker naar mensen aan het kijken. Tussen al die mensen 2 prachtige leuke kindjes. Dre vraagt aan, naar wat lijkt, hun oma of ze de Kids mag fotograferen en dat mag. En de Kids? Die krijgen een ballon. Wat vinden ze dat leuk. 

Wat een contrast met de ochtend. Een schreeuwend contrast maar waarbij de natuur altijd even mooi en prachtig is.

Het is tijd voor de lunch, want Tick is weer terug met de knullen en hij geeft aan waar we gaan lunchen. En wederom, wauw wat lekker. Kip met een speciale dipsaus, larp (zowel non-spicy als Thai-spicy), Spicy papaya salade en fried rice with chicken . De kip en de Larp op zijn Thais, gewoon fantastisch zoveel smaak. Dit alles at je met sticky-rice. Tegen de, zoals Tick zei, big bosslady zeiden we, wat we geleerd hadden van Tick: Aroy maak maak. Hetgeen betekend: heel erg lekker.

Tijd voor de laatste bustrip, op naar het hotel. Ondertussen gaan we wennen aan het beeld dat we onderweg steeds zien. Het wordt de nieuwe standaard. Winkels in garages of in golfplaten huisjes. Dit zie je het meeste langs de weg tussen de steden. Verder is het beeld om je heen groen, groen van alles en nog wat. 

Bij het hotel checken we snel in en duiken we snel het zwembad in. Nou ja, niet duiken want het eerste gedeelte is 60 cm diep. Dan bestellen we snel wat te drinken.  En voor ons "big beers" en de Thaise obers moeten er wel om lachen. Het water is er heerlijk. Doet een mens goed.

Dan gaan we om 20:00 eten. Normaal gesproken is het een voor gedefinieerd menu, maar Tick zou Tick niet zijn als hij niet met de kok had gekletst en ervoor gezorgd had dat we geen toeristen menu kregen maar een Thais menu, met daarbij de Spicy Larp die ik ondertussen zo ben gaan waarderen. Dre en ik hebben gezien dat de cocktails 10 Bath goedkoper zijn dan bier, dus gaan we lekker aan de cocktails en spelen we nog wat spelletjes. 

Nu toch echt tijd te gaan slapen. Morgen veel reistijd dus hup het bed in. Slapen gaat lastig, de airco maakt veel herrie en Dre kan niet slapen. Dan maar uit, maar nu gutst het zweet vanuit plekken waar je niet van dacht dat je daaruit met straaltjes kon zweten. Dan maar weer aan.

Mijn reis verslag is klaar voor deze dag. We zijn bijna bij de plek voor de lunch. Nu nog foto's erbij en dan hoop ik dat jullie dit verslag weer kunnen waarderen. Het voelt fijn dit te doen. Dag lieve mensen, liefs vanuit Thailand van Sander/Jacob, Andrea, Max en natuurlijk onze Pelle!