Donderdag 18, een rete uitdagende dag

We staan om 09:30 op. De warmte is best slopend kun je zeggen. Zelf heb ik slecht geslapen Dre had haar "snurk-module" op "rampzalig" staan, dus ik kon nagenoeg niet slapen, ja tegen de ochtend.

Bij het wakker worden blijkt dat ik dezelfde module heb, want Dree was vanaf 05:00 klaarwakker. Mooi hé het huwelijk, blijft een kwestie van geven en nemen.

We gaan nog even ontbijten en het is een heerlijk ontbijt. Het hotel Santa Ana geeft alleen de mogelijkheid tot ontbijt maar het is heerlijk.

Na het ontbijt gaan we naar het tweede hotel: Santa Maria (heel veel Santa's hier). Daar kunnen we nog niet de kamer op, maar we kunnen wel vast inchecken.

Als we weer op pad gaan besluiten we het centrum maar eens op te zoeken. We genieten van mooie panden met allerlei verschillende kleuren.

En dan gaat het met mij "rete" mis en MOET ik naar een toillet. We staan bij een hotel en rennen naar binnen. Daar is zowel een Starbucks én een hotel met een toilet in het midden. Een toilet mét pincode. Shit! En dan nu als vloek, niet waar ik vloeibaar last van heb. Voor de code wordt verwezen naar Starbucks. En bij Starbucks verwijzen ze naar de receptie. Als Andrea naar de receptie gaat, wijzen zij naar een bordje dat zegt dat zij niet verantwoordelijk zijn voor de wc maar dat Starbucks dat is... HALLO STARBUCKS IK MOET NAAR DE PLEE. Dan maar de dames wc op die niet op slot zit. Daar blijkt dat het allemaal wat erger is dan gedacht. Dus na gestoeid te hebben met wc papier dat niet weggegooid mag worden in de wc, natte kleding door zweet en een super lage wc, weer terug naar het hotel voor wat schoon ondergoed.

Eenmaal terug in het hotel een schone short gepakt en naar het toilet om om te kleden (we kunnen onze kamer nog niet op).

Als je dacht dacht dat het heet was in Chichen Itza hoe heet denk je dat het wordt als je je ondergoed wil verwisselen, jezelf wil schoonmaken op een minuscuul klein wc-tje van 2m bij 90 cm? Mijn hele lijf gutst van het zweet maar het is allemaal gelukt, alles weer schoon en gewassen.

Nou, dat was toch best een nette manier om te zeggen dat ik aan de schijterij ben, toch?

Dreetje heeft gelukkig pillen bij zich, nu moeten ze nog werken.

Dan terug de stad in en we komen bij een Maya winkel. Een verkoper loopt met ons mee de hele winkel door en heeft bij alles wel een verhaaltje. Dan zien we een heel mooi beeldje, met Maya kleuren die verwijzen naar de "Dag van de Doden". We vinden het heel mooi en doen iets doms, we besluiten het te willen kopen en gaan naar de kassa. Daar zegt onze verkoop-vriend zonder een spier te vertrekken: 4000 pesso's. "Say what?" Dat is ruim 200 euro? Tijd voor een nieuwe schone onderbroek!

Als we aangeven af te zien omdat we het te duur vinden, wil onze verkoop-vriend zakken naar 3650 pesso's, maar dat is nog steeds ruim 186 euro! Nee sorry Mexicaanse vriend, te duur.

We maken nog en rondje langs de kathedraal van Merida en kijken ook even binnen. Hierna maken we een rondje over het plein dat voor de kathedraal ligt. Het gehele plein wordt onderhanden genomen en verbouwd. Wat opvalt is dat er sommige werklui in hun blote voeten in pas gegoten cement staan om de boel glad te strijken. Ik zou ze op tijd afspoelen Amigo!

Tijd voor lunch en we gaan terug het restaurant waar we gisteravond waren. Na ongeveer een kwartiertje lopen kunnen we weer lekker aan tafel. Nu maar wat lichts eten en we eten lekker een salade.

Na afloop terug naar het hotel maar eerst even de was ophalen want door die hitte vlieg je door e shirts en ondergoed heen.

Terug in het hotel even anderhalf uur relaxen voor we weer op pad gaan. Ik begin met dit stukje en Max duikt wederom in zijn telefoon. Dree kijkt naar een aflevering van Monk en gewoon in het Engels!

Om 16:45 gaan we op pad. We.gaan richting de kathedraal om daar Simone te ontmoeten. Simone is een "local" die rondleidingen geeft via "With Locals".

"With Locals" is een organisatie waar je op heel veel plekken op de wereld een persoonlijke rondleiding kunt krijgen op het interesse gebied van jouw keuze. Wij hebben gekozen voor een rondleiding langs eettentjes!

Simone is een kleine blonde Italiaanse vrouw, 51 jaar die al sinds haar 25e niet meer in Italië woont. Sinds een paar jaar is ze blijven steken in Mexico en heeft zich aangesloten bij "With Locals".

We gaan op pad en krijgen heel veel uitleg over hoe Merida is ontstaan. Ze neemt ons mee naat hele indrukwekkende gebouwen waar de historie van af druipt. Als eerste krijgen we taco's, maar niet de standaard en ook niet gort droog, maar wel erg lekker.

Ik vraag Simone of de prijs van het beeldje idd een toeristen prijs is en dat bevestigd ze. Oorzaak? Domme Amerikanen die alle prijzen klakkeloos betalen waardoor de lokale bevolking nu denkt alles te kunnen vragen.

Dan verteld ze dat we naar een lokale foodhal gaan maar eigenlijk een pleintje is. Dree en ik kijken elkaar aan en vragen ons hardop af of dat niet toevallig dezelfde plek is waar we van de week besprongen zijn door die dame met haar menu kaart. Anyway... we lopen door en ja hoor....het is dat plekje. En alsof is naar een race gaat staan daar 5 man letterlijk en figuurlijk te schreeuwen om je aandacht. Simone, een "local" zijnde, weet precies wie ze moet hebben en daar gaan we aan tafel.

Tot slot gaan we in het "rijke" district een dessert eten. De gebouwen die er staan zijn meer dan indrukwekkend, maar staan ook leeg, te duur voor onderhoud volgens Simone en daarom zijn het nu "musea".

De straat wordt door haar vergeleken met een kort Champs Elysees. Dat ontgaat ons een beetje maar het is leuk om te zien!

We eten een soort harde pannenkoek, soort koekje met Nutella, banaan/aardbei en oude edammer. Erg lekker, onverwacht lekker!

Simone neemt ons nog mee naar een restaurant [e-38] bar en om een rare reden mag Max daar wél mee naar binnen. Rare jongens die Mexicanen. We nemen afscheid van Simone en gaan nog even een biertje drinken: Victoria. Lekker fris en een beetje bitter.

En dan is het klaar voor de dag, na meer dan 17.000 stappen vinden we het gescheten (oei gevaarlijke woordkeuze) en gaan naar het hotel terug. Daar kijken we nog naar een Monk en gaan we slapen. Tenminste, Dree en ik, Max moet eerst nog de komende uurjes appen met zijn meissie, Jackie. Moet ook gebeuren natuurlijk.

Weltrusten Nederland!